سێ ڕۆندكێن تژی پەیڤ
شیان مەهدی كانیساركی
د ژیەكێ گەلەك بچویكدا چوو بەر مال و مەزەلان، هێژ گەلەك بۆ وێ مابوو ئەڤی بارێ گرانێ زەلامی و پێنج نەفیسییان هەلگریت، لێ سالێن هشكێن بەختێ وێ ئێكا هند ژ وێ چێكر چ جیاوازیێ دناڤبەرا زارۆكێن خوە و ئەو سێوییێن وێ ب خودانكرین نەكەت. دەمێ مرۆڤی دیتبا و باش سەحكربا چاڤێن وێ گەلەك گازندە ژ چاڤێن وێ وەكی چەقێن دناڤ ئاگری دا د پەشین، «هندەك مڕۆڤ یێن هەین خوە كەنیێ وان ژی ئاخینك یێن دناڤدا، لێ هەمی نابینن» لێ چ جاران ئەو خەم بۆ كەسێ نەدگۆتن. دەمێ من تەماشەی ملێن وێ دكر من دگۆتە خوە ئەڤە چ تشتە هندێ مەزن ئەڤ ملە شكاندین و بێهێزكرین، مرنا كچێ یە؟ یان مرنا هەڤژینی یە؟ دویركەتنا برایێ ساڤایە؟ بن ئاخكرنا برایێ مەزنە؟.. ئەو وەكی مال بابێن خەما لێهاتبوو خەمێن گوندی هەمی یێن وێ بوون، هەردەم دگۆتە من «داوو ئەڤە ژی ژ بێ ئیفلحیا منە»!. دو ڕێك لبەر وێ بوون دڤیابا ئێك هەلبژارتبا بۆ چوونێ: ئێك: چوونا دەف خوەشتڤیان. دو: مانا لدەف خوەشتڤیان!. ئای خودێ چەند هەلبژارتنێن ب زەحمەتن، چونكی هەر ڕێكەك ژڤان دویركەفتنە ژ خوەشتڤیان، ل دویماهیێ و پشتی شەڕەكێ دژوار لگەل ژیانێ، پشتی ژیانێ هەمی هێزا خوە پێڤە مەزاختی، ئەو شیا ژیانێ ژ چەك بكەت، لێ هێدی لبن گوهێ فریشتەیێ مرنێ گۆت: من هەلبژارتنا ئێكێ دڤێت. خوە فڕیشتەیان ژی حەزژێدكر، لەوڕا ڕێك نەدایێ دویماهیك پەیڤێن خوە بێژیت، لێ ڕێك دایێ سێ ڕۆندكان بینیت خوارێ: ئێكێ بۆ وی كۆڕێ دلسۆتی… ئێكێ: بۆ وێ كچا ڕەنگ لێ نەمای، ئێكێ ژی بۆ «ئەو تشتێ مایی ددلێ وێ دا و كەسێ نەزانی»..
